Hiçbi zaman narin bi kız çocuğu olamadım. Hani vardır ya, aman yere düşücem diye zıplamalı oyunlar oynamaz, yere düştüğü zaman acıdığı için değil de kanadığı için ağlar…
Vücudumun her yerinde çocukluktan gençlikten, kazık kadarlıktan kalma yara izi var… İçim de dışım gibi belki… Ya da dışım da içim gibi… Bilmiyorum… Ama bildiğim bişi var ki üzerimde de sırıtıyor bu narin havalar…
3 gün önce elim yandı, bu defa izi kalmasın diye gözüm gibi baktım o yaraya… Yaramaz olmayayım dedim. Bi iğne batırıp çıkarmayayım içindeki suyu… İzi kalmasın bu defa dedim… Olmadı… Demin duup dururken fark ettim ki patlayıvermiş, üstü soyulmuş… İzi kalacak yine… Bir sürü yara izine bir tane daha eklenecek…
Demin durup dururken fark ettim ki patlayıvermiş, üstü soyulmuş… İzi kalacak yine… Bir sürü yara izine bir tane daha eklenecek… Sertleştiriyor insanın derisini de yüreğini de… “Ne oldu ha?” diye isyan ediyor insan… “O kadar çabaladım, sakındım, emek verdim. Ne oldu?”
Cevabı yok…
26 Mart 2010 – Şehnaz Baykuş
Yorum Yok