Ağlamam geçti ama durgunluğum kaldı biliyor musun?
Merak ediyorum, acaba neden hiçbir yanı cazip gelmiyor hayatın şimdi? Yaşama isteği veren satırlar uçuşup duruyorlar başımın üstünde… Ama yakalayasım yok…
Uzuuuun bir sessizlik istiyorum. Aynı önceleri ses istemişliğim gibi… Kalabalık yoruyor bu aralar beni. Huzur denilen şey var ya hani, ben onu arıyorum galiba… Arıyorum ve bir türlü bulamıyorum…
Gece bile beni mutlu etmiyor. Uyku… Tek güzel olan o sanki, uyku… Sınırsız uyumak istiyorum. Uyumak nasıl iyi geliyor bilemezsin. Bir küçük sarhoşluk, bir küçük kendini bilmezlik hali… Öyle ki sıkıntılar bir an olsun uçup gidiyor rüyalarda. Gökyüzü mavi oluyor, belki ebruli… Ve ben gülüyor, gülümsüyorum. Şu anki gibi buruk gülümsemeler gibi değil, yüreğimde bir ağırlık, beynimde bir yorgunlukla değil… Gerçek gibi görünen ama hayal olan gülümsemeler…
Bunları karalıyor ve uykuya gidiyorum… Uykunun sıcak kollarında sessizliğe gömülüp uyumaya gidiyorum.
İyi uykular…
3 Ocak 2010 – Şehnaz Baykuş
Yorum Yok