Deniz kabardı, çalkalandı, dalgalandı. Dalgalar durduğunda, yıkık iskeleler buldum. Kıyıya vuran tahta parçaları ve birkaç parça eşya… Kimbilir deniz neleri yutmuştu da ispat ediyordu kalanları yollayarak…
Dindi yağmur…
Geriye yine yalnızlıklar kaldı. Kuşlar bile sinmişler çatı aralarına, yüksek balkonlara… Su birikintilerinde bazı berrak, bazı bulanık suretlerim, yollarda dallarından ayrılıp asfalttan medet uman ıslak yapraklar ve ben… Yalnızdık… Bir yap-bozun eksik parçaları gibi, bütünden ayrı…
Dindi yağmur…
Geriye sessizlik kaldı… Şehrin ıslak sokaklarında sadece kendi ayak seslerim… İnsanlar evlerine çekilmiş… Yolda saati soracak tek bir kişi yok… Otobüs durağında otobüsün gidip gitmediğini soracak, otobüs geldiğinde ziyaretine gidecek tek bir insan… Çocuklar bile topları ıslanmasın diye çıkmamışlar sokağa oynamak için…
Dindi yağmur…
Umdum ki yüreğimdeki fırtınalar da dinsin… Dinmedi…
Şehnaz Baykuş – 28 Haziran 2010
Yorum Yok