Çocukluğunuzdan ne kaldı size? Kalbinizin büyümemiş yanı neresi? Nerede saklanıyor en saf duygularınız?
Asfaltın ortasında tebeşirle çizilmiş koca bir seksek gördüğünüzde, etraftakilerin bakışlarına aldırmadan zıplıyor musunuz? 1, 2, 3,… Sayarken içinizden tekerlemeler söylüyor musunuz?
Yaptığınız pastanın kremasını döktükten sonra, o eski alışkanlıkla, tencerede kalanlara parmağınızı daldırıyor musunuz? Küçük bir muzurluktu bu çocuklukta! Annemizin kremayı dökmesini dört gözle beklerdik… Sonra kızardı annemiz “Sıcak sıcak puding yenmez! Karnınız ağrır!” diye ve elimize vururdu kaşıkla, acıtmadan…
Akşam vakitleri balkonunuza çıkıp da saklambaç oynayan çocukların yerlerini bulmaya çalışıyor musunuz ?
Yoksa kalbinizin çıkmaz sokaklarında çocuklar bağırmıyor mu: “Ebeee! Elim sende!” diye…?
Yoksa kapınızı çalmıyor mu çocuklar balkonunuza kaçan toplarını istemek için?
Yoksa siz babanızın elinden tutup yürümeyi özlemiyor musunuz? Kırmızı bir lastik top “yakan top”ları hatırlatmıyor mu size? Canınız hiç elma şekeri çekmiyor mu sizin? Ama pastanelerden değil, sokak aralarındaki el arabalarında satılanlardan…
Yoksa parkların yanından geçerken sallanmak istemiyor musunuz? Salıncağa oturmak ve yanınızdakine “Beni sallar mısın? Ama taa bulutlara uçacak kadar çok salla!” diye ısrar etmek, sallanırken rüzgârın tadını çıkarmak, kahkahalarla gülmek istemiyor musunuz gerçekten?
Bugün bir iyilik yapın… Benim için değil! Arkadaşlarınız veya aileniz için de değil! Sadece kendiniz için… Hadi bir iyilik yapın ve bir günlüğüne çocuk olun yine…
Bugün el sallayın uçaklara, yol verin hiç tanımadıklarınıza… Ve çocuk olun yeniden… Katılın çocuk oyunlarına… Elma şekeri alın bugün… İlk gördüğünüz parkta salıncağa binin… Sallanın doyasıya…
Bugün çocuk olun yeniden…
8 Nisan 2004 – Şehnaz Baykuş
Yorum Yok